Het thema van langdurige werkloosheid in Vlaanderen roept veel vragen op en is als een bitterzoete vrucht die ons uitnodigt om dieper te graven. Wat gebeurt er met de mensen die al jaren aan de zijlijn staan van de arbeidsmarkt? Terwijl het aantal uitkeringsgerechtigden toeneemt, zijn het vooral de verhalen van deze individuen die we moeten horen.
Recentelijk heeft minister Demir hierover enkele opvallende uitspraken gedaan, die ons dwingen om deze complexe kwestie onder de loep te nemen.
De feiten achter de cijfers
Volgens de minister zijn er momenteel 10.458 mensen die van een werkloosheidsuitkering afhankelijk zijn.
Wat echt verontrustend is, is dat maar liefst 93% van hen, oftewel 9.704 personen, al meer dan twee jaar in deze situatie verkeert. Dit zijn geen koude statistieken; het zijn mensen met unieke verhalen en uitdagingen. Velen onder hen hebben bovendien te maken met extra medische kosten, wat de druk op hun al kwetsbare positie alleen maar vergroot.
De ecologische parlementariër Eva Platteau heeft deze kwestie recent aangekaart en benadrukt dat bijna 10.000 mensen in 2026 hun recht op uitkeringen kunnen verliezen. ‘Het wegnemen van de economische steun is niet de oplossing’, stelt ze terecht. Maar wat dan wel?
Het belang van ondersteuning
In een wereld waar de economie constant in beweging is, is het cruciaal om te beseffen dat niet iedereen zomaar terug kan keren naar de arbeidsmarkt. Het is bijna absurd dat deze mensen nog steeds geregistreerd staan bij de VDAB, terwijl velen van hen eerst de juiste medische en psychologische ondersteuning nodig hebben.
Minister Demir heeft aangegeven dat de federale overheid werkt aan een ‘onderscheidend systeem’ dat specifiek voor deze gevallen is ontworpen. Dat is een stap in de goede richting, maar is het voldoende om de situatie daadwerkelijk te verbeteren?
De noodzaak van een nieuw statuut
De geschiedenis herhaalt zich keer op keer in deze kwestie. Demir wijst erop dat eerdere Vlaamse regeringen herhaaldelijk de federale overheid hebben aangespoord om een nieuw statuut voor niet-geschikten te creëren, maar tot nu toe zonder resultaat. De Vivaldi-coalitie heeft nog nooit de verantwoordelijkheid op zich genomen om deze problematiek aan te pakken. Dit laat ons met een gevoel van urgentie en de vraag: hoe lang moeten we nog wachten op een structurele oplossing?
Een oproep tot actie
Het is van groot belang dat we de verhalen achter de cijfers blijven vertellen. Iedere persoon in deze situatie verdient onze aandacht én ons handelen. Laten we de handen ineenslaan en pleiten voor een systeem dat niet alleen de economische realiteit van deze individuen erkent, maar ook hun menselijkheid en potentieel. De toekomst van duizenden Vlamingen hangt af van ons begrip en onze bereidheid om in actie te komen. Wat kunnen wij doen om deze situatie te verbeteren?